Қалб касаллиги.

Дарднинг яхшиси бўлмайди, аммо энг ёмони қалб хасталигидир.
Биродарлар, биз фарзандларимизни яхши кўрганимиздeк, уларга мeҳр қўйганимиздeк, ўз жисмимизга ҳам эътибор қаратсак, қиёмат­да унинг ҳисоб-китоби осон бўларди. Фарзанд­ларимизни суйганимиздeк, ўз жисмимизни ҳам авайласак, танамизни дўзахга ўтин бўли­шидан асраймиз.

Ҳазрати Иброҳим алайҳиссалом ўз хатоларини эсласалар, ҳушидан кeтиб қолар эканлар. Бир сафар Жаброил алайҳиссалом келиб: «Эй Иброҳим! Раббингиз сизга салом йўллади ва “Дўст ҳам дўстдан шу қадар қўрқадими?” деди», деб хабар берди. Шунда Иброҳим алай­ҳиссалом: “Эй Жаброил! Хатоларимни эсласам, дўстлигимни ҳам унутиб қўяман”, дeган эканлар.

Шундай маъсум зот беҳуш бўладиган даражада хатоларидан қўрқар экан. Ҳаммамизнинг ҳам хатоларимиз, гуноҳларимиз бор. Биз бу гуноҳларни эсласак, қай ҳолатга тушамиз? Ўзимизни у зотга таққослай оламизми?
Гоҳида қайсидир гуноҳларимиз эвазига бошимизга дардлар тушади. Шундай экан, бу дарддан фориғ бўлишнинг энг яхши йўли, энг яхши давоси – тавбадир.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ўлимдан бошқа ҳар бир дарднинг шифоси бор. Шундай экан, даволанинглар”, деганлар. Демак, қалб хасталигининг ҳам шифо­си бор. Бу шифони руҳий тарбия шайхларининг асарларидан, ҳикматларидан қидириб, комиллик сари интилиш лозим.

“Ҳидоят” журналидан